بیمه و توسعه، همایشی که گفتمان ساز نشد
به گزارش ریسک نیوز به نقل از بیمه داری نوین سی و یکمین همایش بیمه و توسعه در پنلی به نقد و بررسی گذاشته شد و فرصت های آینده این رویداد مورد بازبینی قرار گرفت. در این پنل که اسما حمزه؛ معاون پژوهشی پژوهشکده بیمه، خانم نسرین حضار مقدم؛ دبیر اجرایی همایش بیمه و توسعه و حمید شکری خانقاه؛ پژوهشگر ارتباطات و بیمه حضور داشتند ابعاد مختلف برگزاری همایش سی و یکم مورد واکاوی قرار گرفت و محورهایی همچون «آسیب شناسی»، «کیفیت سنجی» و «اسپانسرینگ» در برگزاری همایش بیمه به نقد و بررسی اعضای پنل رسید. گزیده‌ای از این گفتگو را در ادامه می خوانید:
*به عنوان سؤال اول می‌خواهم در بحث سیاست‌گذاری همایش‌های بیمه و توسعه و تلاش همیشگی برای در نظر گرفتن استقلال پژوهشکده آسیب‌شناسی داشته باشیم، این چالش‌ها را به طور کلی توضیح دهید.
حمزه: جا دارد از برگزاری چنین رویداد و پنلی که در آن پیشنهادات سازنده مطرح و باعث افزایش سطح ارتقای همایش می‌شود، تشکر کنم. ما همواره خود نیز به فکر آسیب‌شناسی بوده‌ایم و جلساتی با همین عنوان را در پژوهشکده برگزار کرده‌ایم. نظر همکاران را در مرحله اول گرفتیم و خوشحالیم که در این جلسه نیز می‌توانیم سایر موارد و پیشنهادها را جمع‌بندی کنیم و آنها را در همایش‌های سال آینده پیاده‌سازی کنیم. همواره در برگزاری همایش، ابتدا عنوان آن را انتخاب میکنیم و سپس موضوعات روز صنعت بیمه و جهان را رصد میکنیم. در کنار آن با ارکان مختلف صنعت بیمه، چه شرکت‌های بیمه، انجمن‌ها، سندیکا، واحدهای مختلف بیمه مرکزی و حتی گروه‌های پژوهشی داخل پژوهشکده نامه‌نگاری انجام می‌دهیم. جمع‌بندی موضوعات و محورهایی که پیشنهاد می‌شود ابتدا در شورای پژوهشی پژوهشکده چکش‌کاری و کم و زیاد می‌شود، سپس به صورت منظم و مدون استخراج می‌شود و نهایتاً پیشنهادهای ما به شورای سیاست‌گذاری همایش می‌رود. یکی از ارکان اصلی همایش‌های بیمه و توسعه، شورای سیاست‌گذاری همایش است که اعضای این شورا، رئیس کل بیمه مرکزی، رئیس پژوهشکده، اعضای هیئت عامل بیمه مرکزی، دبیرکل سندیکا، مدیرعامل انجمن حرفه‌ای و یک نفر از مدیران عامل شرکت‌های بیمه به انتخاب شورای عمومی سندیکا هستند. به دلیل تحولات مدیریتی که پژوهشکده داشت، امسال این فرآیند در مهرماه انجام شد و نهایتاً تصویب موضوع و محورهای همایش در شورای سیاست‌گذاری انجام شد که موضوع ما بحث رضایتمندی و اعتماد مردم به صنعت بیمه بود.
* اجازه دهید پرانتزی باز کنم؛ به نظرم نقطه عطف همایش امسال انتخاب این موضوع بود. برای امسال چه موضوعات دیگری مطرح شد؟ شنیده‌ام موضوعاتی مثل بحث پایداری مطرح شده است، اما نهایتاً شما به موضوع «رضایت مشتریان» رسیده‌اید.
حمزه: دقیقا، بحث پایداری یا صنعت بیمه پایدار، بحث نقش منابع انسانی، توانگری مالی، نقش بیمه‌های اتکایی جزو مواردی بود که جمع‌بندی‌اش به شورای سیاست‌گذاری برده شد و رئیس کل محترم بیمه مرکزی در روز معارفه هم بحث رضایت را جزو مباحث اصلی عنوان کردند و نهایتاً موضوع همایش «رضایتمندی و اعتماد مردم» انتخاب شد. برنامه، هدف و اولویت همایش‌های بیمه و توسعه پژوهشکده این است که با مشارکت صنعت بیمه برگزار شود. چون هدف پژوهشکده این نیست که به تنهایی این همایش را برگزار کند. اگر پژوهشکده فقط در قالب خودش همایش برگزار کند، یک همایش آکادمیک برای ارائه دستاوردهای پژوهشی می‌شود. ولی برگزاری همایش بیمه و توسعه در ۱۳ آذر -روز بیمه- به معنای برگزاری آن با مشارکت همه ارکان صنعت بیمه است. این مشارکت اعم از انتخاب موضوع و محورها از ارکان مختلف صنعت بیمه و همچنین حضور آنها در کمیته‌ها، پنل‌ها، داوری‌ها و ابعاد مختلف همایش است.
* آیا جلب نظرات تمام ذینفعان امکان‌پذیر است؟ به نظرم کار سختی است…
حمزه: بله، اگر بخواهیم بگوییم ذینفعان، طیف وسیعی را پوشش می‌دهد؛ بیمه مرکزی، شرکت‌های بیمه، نمایندگی‌ها و انجمن‌ها، دانشگاه‌ها، دانشجویان، شبکه فروش. تعداد زیاد فعالان و ذینفعان صنعت بیمه برای همایشی که در یک روز برگزار می‌شود، قطعاً نمی‌شود حضور گستره طیف ذینفعان را داشته باشیم و تمام دغدغه‌ها و مسائلشان را بیان کنیم. در این زمینه تلاش میکنیم و معتقد هستیم همایش بیمه و توسعه و موضوعی که در آن روز انتخاب می‌شود، شروع یک گفتمان است و محوریت همایش ما گفتمان‌سازی و انتقال دانش است. شاید شروعی برای برنامه‌های آتی است.
* خانم دکتر حضارمقدم، محور کیفیت‌سنجی همایش از منظر تنوع‌بخشی و برنامه‌های جانبی را تشریح بفرمایید.
حضارمقدم: در ابتدا بگویم که پژوهشکده بیمه همواره از همه نقطه نظرات مثبت یا منفی استقبال می‌کند که قطعاً در بهترشدن فعالیت آن در آینده کمک‌کننده است. در مورد بحث‌های جانبی همایش، یکی از پررنگ‌ترین آنها نمایشگاه جانبی است که هر سال متقاضیان زیادی در آن حضور دارند. امسال هم مثل سال‌های گذشته مساحتی حدود ۴۶۰ متر را به متقاضیانی که در فضای نمایشگاهی بودند، اختصاص دادیم. ۳۲ غرفه داشتیم که اعم از شرکت‌های بیمه، کارگزاران برتر، مراکز نوآفرینی و استارتاپ‌های بیمه‌ای بود که هر کدام برنامه‌های مدنظر خود را داشتند؛ محصولات و خدمات خود را معرفی کردند و برخی بیمه‌نامه‌های جدید خود را رونمایی کردند. همچنین برخی کتب و دوره‌های آموزشی، برخی فرآیندهای دیجیتال و استفاده از هوش مصنوعی بنا بر اولویت و کاربرد را معرفی کردند. ضمن این که برخی خدمات و سامانه‌های خود را معرفی‌کردند که به جذابیت همایش کمک کرده و بازدیدکنندگان زیادی را جلب کرده بود.
* قسمت پنل‌ها به بخش شما مربوط می‌شود؟
حضارمقدم: به طور کلی 8 پنل داشتیم که به طور همزمان برگزار می‌شد. این پنل‌ها متولیان مختلفی از شرکت‌ها و انجمن‌ها داشت و افراد زیادی نیز در آنها شرکت کردند. هر ساله سعی میکنیم همایش را آسیب‌شناسی کنیم و در سال آینده تا حد زیادی از این آسیب‌ها را مرتفع کنیم. یکی از موضوعاتی که چند سال قبل مطرح بود، برنامه‌ریزی برای ماندن حداکثر افراد حاضر در همایش تا ساعت‌های پایانی بود.
*که معمولاً کمتر محقق می‌شود…
حضارمقدم: بله، اما خوشبختانه امسال طوری برنامه‌ریزی شده بود که دور از انتظار خودمان نیز بود. تا برنامه اختتامیه پنل‌ها و موضوعات متنوعی در سالن جانبی چیده شده بود و تا ساعات پایانی حضور حداکثر تعداد شرکت‌کنندگان را داشتیم که باعث خوشحالی و خوشبختی ماست.
* خوشحالم که می‌توانم سؤالی که همیشه برای من مطرح بوده را رودررو از شما بپرسم؛ معمولا در همایش‌های بیمه و توسعه که شرکت می‌کنم، نظم خاصی را در غرفه‌ها مشاهده نمی‌کنم. اولاً که غرفه‌ها خیلی شیک نیستند و مخاطب را خیلی به خود جلب نمی‌کنند. چون من به عنوان یک خبرنگار در همایش‌های دیگری از جمله همایش‌های بانکی شرکت کرده‌ام. درست است که همایش‌های شما یک روزه است و محوریتش مبتنی بر غرفه و بازدید از غرفه‌ها نیست و بیشتر بر پنل‌ها و سخنرانی‌ها تکیه دارد، درست است که صنعت بیمه شاید نسبت به صنعت بانکی کوچک‌تر باشد و شما برای یک روز محدودیت‌هایی را داشته باشید، اما شور و هیجانی که در صنایع دیگر برای بازدید از غرفه‌ها می‌بینم را در بیمه ندیده‌ام. چند تا از شرکت‌های بیمه رونمایی‌هایی نیز داشتند. یکی از غرفه‌ها کمی شیک بود، غرفه خبرنگاران که فقط یک چارچوب و در دارد. چرا سازماندهی انجام نمی‌شود که محوطه از نظر ظاهری شکیل‌تر باشد؟
حضارمقدم: ایرادتان کاملا به‌جاست! من هم در همایش بانکداری بودم و غرفه‌هایشان را دیده‌ام و واقعاً متفاوت از شرکت‌های بیمه است. ما از لحاظ فضایی که در اختیار ما گذاشته بودند و غرفه‌سازی‌ها محدودیت داشتیم مخصوصا امسال که حضور مقامات را داشتیم، زمان بسیار کمی برای غرفه‌سازی داشتیم.
* سال‌های قبل هم همین مشکل بود…
حضارمقدم: تفاوت اصلی که صنعت بیمه با جایی مثل صنعت بانکداری دارد، این است که ما یک بخش جانبی را در این نمایشگاه‌ها آورده‌ایم و هدف اصلی ما بحث‌های علمی و اجرایی است که در قالب پنل‌ها و کارگاه‌ها اجرا می‌شود. اما در جایی مثل بانکداری اصل موضوعات انگار در نمایشگاه‌ها و غرفه‌هایشان عرضه می‌شود. نقد شما را قبول دارم و فکر می‌کنم اولویت این موضوع است که در روز بیمه، غرفه‌ها را صرفاً به عنوان یک رویداد جانبی در همایش داریم، اما شاید در همایش‌های دیگر بیشتر تمرکز بر عرضه محصولات است.
* فرمودید خوشحال بودید که امسال نسبت به سال‌های قبل توانستید شرکت‌کننده‌های بیشتری را تا لحظات آخر همراه داشته باشید. ولی سالن اختتامیه‌ای که بودم بعید می‌دانم صندلی برای بیش از 60، 70 نفر وجود داشت. البته برنامه جالب بود ولی زمان سخنرانی آقای پزشکیان سالن کاملا پُر بود و بعد پراکنده شدند. حتی زمانی که آقای عبدی پیمایششان را انجام دادند، تعداد کمی در سالن بودند. زمانی که آقای غلامی لوحشان را به عنوان نامدار و پیشکسوت صنعت بیمه گرفتند، از خلوتی سالن شوکه شدم. البته گفته می‌شود به دلیل مسائل امنیتی بود و همه برای گرفتن موبایل‌هایشان رفته بودند. چطور باید تلاش کنید که تعداد نفرات بیشتری را تا لحظات آخر داشته باشید. ۵۰، ۶۰ نفر را مناسب نمی‌بینم برای اینکه چند مدیرکل آمده بودند و شما آن سالن را در نظر گرفته بودید.
حضارمقدم: یکی از موضوعات مورد توجه ما همیشه این بوده که سعی کردیم با تنوع دادن به برنامه‌ها حضور حداکثری را تا ساعات پایانی داشته باشیم. در مورد سالنی هم که اشاره کردید، حتی اگر در اینترنت جستجو کنید ظرفیت سالن سعدی ۲۰۰ نفر است.
* به نظر من خیلی کمتر می‌آمد.
چون سه قسمت در کنار هم است و با ستون جدا می‌شوند، کوچک دیده می‌شود. از قبل صحبت کرده بودیم که صندلی اضافه شود و در حد ۲۵۰ نفر در سالن بودند. سالن جانبی ۲۰۰ نفره‌ای هم تجهیز شده بود که تعداد کامل افراد آن سالن را نمی‌دانم. ولی به همین خاطر می‌گویم که تعداد مورد توجه ما بود و خوشحال بودیم. واقعاً خوشحال هستیم که مقامات و رئیس‌جمهور محترم حضور داشتند که قطعاً به ارتقا سطح همایش ما خیلی افزودند. ولی بعد از اینکه ایشان تشریف بردند خیلی از افراد حاضر در جلسه برای تحویل وسایل شخصی‌شان رفتند که ناخودآگاه بی‌نظمی ایجاد شد که خارج از اختیار ما بود.
*البته در سال‌های قبل هم این نقد وجود داشت؛ اما باید دید از چه ابزارهایی برای جذاب‌کردن همایش می‌توان استفاده کرد. بعضی دوستان به شوخی میگویند «سمینهار!»؛ یعنی بعد از خوردن ناهار، دوستان همایش را ترک می‌کنند. آقای دکتر شکری خانقاه شما به عنوان یک پژوهشگر بیمه در این برنامه حضور دارید. شما در این همایش تشریف داشتید؟
شکری خانقاه: من در همایش حضور نداشتم، اما برنامه‌ها را دنبال می‌کردم. اجازه دهید از منظر نقادانه‌تر به موضوع همایش نگاه کنیم. کشور ما کشوری همایش‌زده است. به همین خاطر می‌گوییم مناسبت‌گراست؛ یعنی در ایام خاص به مناسبت‌های متعدد بدون هیچ دلیلی -درست یا غلط- سمینار برگزار میکنیم. انگار هفته دولت و بیمه و… باید چند سمینار داشته باشند. این مناسبت‌زدگی آفت رویدادها شده است. انگار اگر دغدغه‌ای وجود نداشته باشد حق ندارید هیچ رویدادی را برگزار کنید. در یک جمله بخواهم بگویم اگر قرار باشد هر ایده ارتباطی که در قالب رویداد برگزار می‌شود، به یک پدیده اجتماعی تبدیل نشود، این رویداد عقیقم و بی‌خاصیت است. بر این اساس، بسیاری از این رویدادهای بی‌خاصیت را در کشور داریم. چون هیچکدام به پدیده اجتماعی تبدیل نمی‌شوند. سمیناری برگزار می‌شود، درگیر دغدغه‌ها می‌شویم، درگیر اینکه ورکشاپ و نمایشگاه جانبی برگزار کنیم، می‌خواهیم تنوع‌بخشی بدهیم که لااقل ۲۰۰، ۳۰۰ نفر را راضی نگه داریم که به قول شما این اتفاق هم نمی‌افتد. رویداد که برگزار می‌شود همان مخاطب 200، 300 نفر نیستند. مخاطب عام صنعت بیمه یک جامعه 50، 60 میلیونی است و مخاطب خاص آن چند ده هزار نفر هستند. اگر این سمینار به یک دغدغه و پیامی برای آن جامعه مخاطب عام یا خاص تبدیل نشود، این سمینار عقیم است. این سمینار سی‌ویکمین سمینار برگزار شده است و اگر 31 سمینار دیگر هم رویش بگذاریم باز هم عقیم است. اخیرا نظرسنجی‌های پژوهشکده را مطالعه کردم، همچنین افتخار داشته‌ام مشاور بیمه چند برنامه باشم، همچنین برنامه ارتباطی بیمه را نوشته‌ام، چند سال قبل در جشنواره «روابط عمومی‌های بیمه» دبیر جشنواره صنعت بیمه بودم و همواره آثار شرکت‌ها و سازمان‌ها را از نزدیک دیده‌ام. همه خدماتشان را می‌فروشند و فروشنده خدمات هستند به جای اینکه احساس امنیت و آرامش خاطر بدهند. در نظرسنجی‌ها وقتی می‌پرسید که از بیمه چه در ذهنتان است، میگویند “بیمارستان و خسارت” و به ذهن کسی امنیت و آرامش خاطر نمی‌آید. در صورتی که همایش‌های بیمه باید به نقطه شوق‌آفرینی و حرکت‌آفرینی، هم‌افزایی‌آفرینی برسد. یعنی اگر با این سمینارها نتوانید به این نقطه برسید عقیم هستید.
*اشاره کردید هر رویدادی باید به یک پدیده اجتماعی تبدیل شود؛ نتیجه‌گرایی مدنظرتان است؟ از آقای پورکیانی عنوان کردند 31 همایش برگزار کردیم، نتیجه‌اش چه شد؟ عنوان کرده بودند که نظریه نتیجه‌گرایی تقریبا منسوخ شده و باید به همایش‌ها همه‌جانبه نگاه شود. یعنی از یک همایش نباید یک نتیجه خاص گرفت. باید به شکل همه‌جانبه بیبنید که در نهایت این همایش به چه چیزی منجر می‌شود. مثلا همایش «بیمه و توسعه» که با محوریت رضایت مشتری برگزار شد، در زمینه رضایت مشتری پیمایشی صورت گرفت که خیلی مورد توجه قرار گرفته و مدام در مورد آن بحث می‌شود. حتی برای موسسه‌های افکارسنجی هم خیلی جالب شده و آن را زیر ذره‌بین قرار داده‌اند. یعنی ممکن است نتایجی باشد که از نظر من و شما ملموس نباشد.
شکری خانقاه: این که شما توضیح دادید، تعریف کمپین «تبدیل دغدغه خاص به دغدغه عام» است. وقتی بحث صنعت بیمه (دغدغه خاص) را به دغدغه عام تبدیل کردید، برنده هستید و این یک پدیده است. هر سمینار و همایشی که برگزار شود، یک نقطه قوت برای آن صنعت است و شما در یک حرکت، مشارکتی دارید. یعنی آن موضوع صنعت که به خاطرش مسئول، سلبریتی و رهبران فکری شرکت کرده‌اند را به دغدغه عمومی تبدیل کرده‌ایم. بنابراین وجود سمینارها،گردهمایی‌ها و میزگردهایی که الان در مورد یک مطلب صحبت میکنیم ضرورت دارد؛ یعنی تبدیل دغدغه خاص به دغدغه عام. یعنی کارمان موفق است پس برنده هستیم. همین که در مورد میزگرد امروز 10 نفر نظر بدهند و برنامه وایرال شود و افرادی در موردش صحبت کنند، به یک ایده تبدیل شود درواقع شما این موضوع را به دغدغه عام تبدیل کرده‌اید. نمی‌خواهم بگویم صفر و صدی وجود ندارد، در هر صورت حتی بدترین سمینار را برگزار کنیم باز هم یک نتیجه‌ای می‌گیریم. همین که به این نتیجه برسیم این سمینار خیلی افتضاح بود، مثال همان «ادب از که آموختی، از بی‌ادبان» است که دیگران این‌طوری سمینار برگزار نکنند، باز هم یک نتیجه است. درواقع نفس برگزاری سمینار با تمام زحمات و هزینه‌ها، موفق است. اما اینکه در مورد استانداردها و شاخص‌ها صحبت میکنیم، اینکه به خاطر یک مناسبت خاص سمینار برگزار کنیم، تکلیفی بوده که انجام شده است. اما اگر استاندارد برگزاری همایش این است که موضوعی را تبدیل به دغدغه اجتماعی کنید. سال گذشته همایش درباره اعتماد بوده است. با چند نفر از وکلا در مورد سمینار امروز صحبت کردم و پرسیدم بیشترین دغدغه شما در مورد بیمه چیست.؟ گفتند بیشترین شکایت از شرکت‌های بیمه مدیریت شده است. پس این اعتماد کجاست؟ می‌گفتند بیش از 50 پرونده داریم که از بیمه شکایت کرده‌اند، چون لحظه‌ای که خدماتشان را می‌فروشند کل اطلاعات را نمی‌دهند و بیمه‌شده زمان دریافت خسارات متوجه 20 درصد فرانشیز و… می‌شود و می‌بیند براساس دغدغه‌ها به چیز دیگری رسیده است. من این اطلاعات را از کسی که به صورت عملی درگیر است گرفته‌ام و در مقالات مطالعه نکرده‌ام. با پنج وکیل صحبت کردم که دغدغه شما در این صنعت چیست؟ این آمار نشان می‌دهد جریان اعتماد را در حد همان همایش نگه‌داشته‌ایم. درست است که رئیس‌جمهور و مقامات حاضر شده و صحبت کردند اما اینکه به یک دغدغه اجتماعی تبدیل کنیم، کار برندینگ و ارتباطات است. همین میزگرد را اگر فقط در آپارات و با جمع دوستانی که حاضر هستند نگه‌داریم، خفه می‌شود. زمانی به یک بحث اجتماعی تبدیل می‌شود که همه ما این میزگرد را در کانال‌های مختلف منتشر کنیم؛ آن زمان توانسته‌ایم آن را به دغدغه اجتماعی تبدیل کنیم.
*درواقع کار سمینارها پس از پایان، شروع می‌شود.
شکری خانقاه: دقیقا. سمینار خود یک رویداد است و هنوز به پدیده تبدیل نشده، تا زمانی که بتوانید به بحث اجتماعی تبدیلش کنید و جامعه -موافق یا مخالف- در مورد آن صحبت کند. سال بعد نتیجه گفتگو را خواهیم دید. متاسفانه در سمینارها ارزیابی اثربخشی و کیفیت‌سنجی از بعد اثرگذاری و کارایی نداریم. از کم و کیف برگزاری همایش نظرسنجی میکنیم که استقبال و پذیرایی و امکانات خوب بوده، سخنرانان خوب بودند. اما 6 ماه بعد در جامعه و گفتگوها نتیجه همایش خود را نشان خواهد داد. متاسفانه برای این کار اهرم‌ها و شاخص‌ها را تعریف نکرده‌ایم.
* با توجه به شناختی که از صنعت بیمه دارید، چه اهرم‌های کیفیت‌سنجی نیاز است؟
شکری خانقاه: شاخص‌های متدولوژی نیاز است. متدولوژی شاخص‌سنجی انواع مختلفی دارد؛ مثلا من از فوکوس‌گروپ استفاده کردم. با 7، 8 نفر از وکلا صحبت کردم که در چند جمله مشکل اساسی را عدم شفافیت در فروش بیمهها ذکر کردند. همچنین باید در جامعه مخاطب درگیر رفت. انواع بیمه‌های خسارت، سلامت، خودرو و… را داریم و باید تک‌تک خدمات خاص آنها را بررسی کرد. بگوییم ما همایشی در مورد اعتمادسازی برگزار کرده‌ایم، چند نفر از جامعه خدمات‌گیرنده بیمه، به شرکت‌های بیمه از جنس اعتماد -نه اینکه مجبور باشند- اعتماد می‌کنند؟ در بیمه شخص ثالث شما مجبور هستید خودتان را بیمه کنید. مثلا خودرو که می‌خرید از هر شرکتی که باشد فرقی نمی‌کند شما را مجبور به خرید بیمه می‌کنند. مردم نسبت به بعضی از صنوف یا بیمهها حس خوبی ندارند. آنهایی که درگیر بوده‌اند را عرض می‌کنم. تا زمانی که درگیر نشده‌ایم، می‌گوییم خدا ما را درگیر بیمارستان نکند، تو را هم درگیر شرکت‌های بیمه‌ای نکند. چون در عمل می‌بینید انتظاری که داشتید برآورده نشده است. از این زاویه نیاز به اعتمادسازی داریم، یعنی دست روی نقاط گره‌گشایی بگذاریم. مسئله سمینار مسئله‌محوری را پیاده کنیم که ببینیم دغدغه‌های جامعه در مورد بیمه چیست. یا اینکه حرف وکلا، یا کسانی که تصادف کرده‌اند و خسارت دیده‌اند را بشنویم. شرکت‌های بیمه خدمات می‌دهند، خیلی هم خوشحال هستند و سمینارهای مختلف برگزار می‌کنند اما کسی که یک بار خسارت گرفته هم راضی است؟ باید از کسانی که مستقیما در ارتباط هستند نظرسنجی شود.
*اشاره کردید که حضور سلبریتی‌های سیاسی و رهبران فکری در همایش‌ها خوب است. آقای قمصریان مدیرعامل صندوق خسارت‌های بدنی گفتند این سمینار، تخصصی است و صنعت بیمه هم صنعت تخصصی است؛ گرچه موضوع امسال «بحث رضایت مشتری و اعتماد» عام‌تر است. اما حضور پدیده‌های خارج از صنعت بیمه بر هویت ذاتی آن که بحث تخصصی است می‌چربد. حضور سلبریتی‌های سیاسی را در همایش‌های بیمه چقدر موثر می‌دانید.
شکری خانقاه: حضورشان در همایش‌های سیاسی که خیلی عالی است؛ به طور کلی حضور سلبریتی (رهبران فکری) در هر حوزه اثرگذار است. در هر صورت مردم علاقه‌مند هستند به خاطر حضور یک فرد فاخر و شاخص حضور پیدا کنند و این اعتبار بخشیدن به آن حوزه است. پس یک عنصر جذابیت و مقبولیت به حساب می‌آید. یا مزیت رقابتی شمرده می‌شود. این عناصر مجذوبیت ایجاد می‌کنند و مزیت نسبی را هم بالا می‌برند. اما اینکه یک هنرپیشه را بیاورم آسیب‌زننده است. مگر اینکه داستانی را از آسیبی شروع کرده باشد و در مورد صنعت بیمه و کمکی که شده، بیان کند.
*مثلا آقای علی دایی نمایندگی دارند و می‌توانند شرکت کنند.
شکری خانقاه: دوران کرونا در سمیناری ایرادی جدی از کل شرکت‌های بیمه گرفتم. گفتم شما در دوران کرونا حضور موثری نداشتید و همه خودخواهانه و سودجویانه ورود کردند. به جز یک شرکت بیمه که در حوزه کرونا خدمات می‌داد، بقیه حاضر نشدند خدمات مجانی به مردم در حوزه کرونا بدهند. اگر تبلیغ می‌کردند، مسئولیت اجتماعی بیمه آنجا خود را نشان می‌داد.
*در راستای مسئولیت‌های اجتماعی، قرار نیست شرکت بیمه بازرگانی مجانی به مردم پول بدهد.
شکری خانقاه: شما قرار است برندینگ و اعتبار و مقبولیت ایجاد کنید. مقبولیت که با فروش و مزیت دادن ایجاد نمی‌شود که بگویید من فلان میزان تخفیف می‌دهم از من خرید کنید. بنده سال گذشته دو بار تصادف کردم. به 10 بیمه مراجعه کردم گفتند شما پُرخطر هستید و بیمه نکردند. این یعنی خودخواهی. از این تریبون می‌گویم این کار به ضرر خیلی از شرکت‌های بیمه خواهد شد. من آدم تریبون‌داری هستم، اگر با 10 نفر دیگر مثل من برخورد شده باشد تمام سمیناری که امسال در مورد اعتمادسازی برگزار شده بی‌فایده است. اگر عملکرد شرکت‌ها را به افراد مختلف در موقعیت‌های مختلف نشان دهید، مثل وکیلی که صحبت می‌کند، مثل منی که تریبون در اختیار دارم، مثل روحانی که پشت تریبون هر شب برای یک عده صحبت می‌کند، اینها رهبران فکری هستند. اینجاست که عملکرد خود را نشان می‌دهد و باید به شرکت‌های بیمه یاد بدهیم که این‌طور برخورد نکنند، چون آسیب خواهند دید. حضور سلبریتی‌ها اگر با صنعت لینک شده باشد خیلی خوب است اما فقط صِرف حضور به خاطر شُهرتشان آسیب‌زننده است. در کل حضور سلبریتی در هر حوزه‌ای حتی سیاست اگر بی‌ربط باشند، همواره آسیب بیشتر است. اما رئیس‌جمهور یک مقام ارشد است که به هر جا برود به آنجا مقبولیت و مشروعیت می‌دهد. در این میان اتفاق بد این است که همه چیز را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد، مگر اینکه از قبل برایش متن را نوشته باشند. من برای بسیاری از رئیس‌جمهورها متن را نوشته‌ام که دغدغه‌ها چیست. درواقع ایشان از زبان شما دغدغه‌ها را به عنوان مقام عالی مطرح می‌کند.
*باعث می‌شود موضوعات و مشکلات پُررنگ شود.
شکری خانقاه: بله. پدیده به گفتمان اجتماعی تبدیل می‌شود، چون اینجا عنصر شهرت وارد میدان می‌شود و همه دوست دارند از فردی که مشهور است الگوبرداری کنند.
*چه اقداماتی برای نظرسنجی در همایش انجام شده است؟
حمزه: فرم‌های نظرسنجی را در همایش به صورت فیزیکی توزیع کردیم و در آن ابعاد مختلف همایش را بررسی کردیم، بحث فراخوان برای برترین‌ها، پنل‌ها و کیفیت مقالات و دریافت پیشنهاد موضوع برای همایش سال آینده بود. در کنار گواهی که روی سامانه مقالات برای افراد گذاشتیم خواستیم که فرم‌های نظرسنجی را هم به صورت آنلاین پُرکنند. اکنون در مرحله تحلیل فرم‌های نظرسنجی هستیم.
*سال‌های قبل هم این کار را می‌کردید.
حمزه: بله و این نظرسنجی نکات ارزنده‌ای را به ما یاد می‌دهد. همایش در یک روز برگزار شده است، پنل‌های دوساعته داشتیم. انگار همه مباحث علمی که آنجا مطرح شده شروع یک گفتگو بوده است. تلاش میکنیم نتایج کاربردی پنل‌های ضبط‌شده را پیاده‌سازی کنیم که در قالب دستاوردهای همایش منتشر شود. برنامه‌های جانبی مثل فراخوان هم داشتیم، اقداماتی در این زمینه انجام شد و آنها را هم به ارکان مختلف ارسال میکنیم که اگر فرآیندها نیاز به بازنگری دارد، برای سال آینده انجام دهیم. هفته گذشته نشستی پیرامون نظرسنجی داشتیم که قرار است نشست دیگری هم برنامه‌ریزی شود. در نشست هفته قبل، نتایج ارائه شده تحلیل شد. نکته‌ای که آقای دکتر اشاره کردند که “نظر مخاطب را باید از افرادی که خسارت دیده‌اند، پرسید.”، افرادی در پنل بودند که به همین نکته اشاره می‌کردند که وقتی بخواهیم نظر افراد را درباره گارانتی ماشین بپرسیم باید کسی باشد که از گارانتی خودرویش استفاده کرده باشد، فردی که از گارانتی استفاده نکرده باشد چطور می‌تواند در این زمینه نظر بدهد. بحث این بود که جامعه مخاطب حتما باید از افرادی باشند که به مرحله خسارت رسیده باشند که بتوانند نظر واقعی‌شان را اعلام کنند. مباحث خوبی مطرح شد؛ حتی اینکه نوع سؤالات نظرسنجی بسته به رشته بیمه‌ای که فرد استفاده می‌کند ممکن است متفاوت باشد. جمع‌بندی نشست این بود که باید در سؤال‌ها بازنگری داشته باشیم و حداقل هر شش ماه یک‌بار، این نظرسنجی بین بیمه‌گذاران تکرار شود. به طور کلی صنعت بیمه باید برای ارتقای خود اقداماتی انجام دهد.
*پیمایش‌ها قرار است که تکرار شود؟
حمزه: بله، هر شش ماه یک بار. برای اینکه کیفیت نظرسنجی در شش ماه آینده بالا برود، مرحله نشست بازبینی سؤالات این پیمایش برگزار خواهد شد.
*در مورد کیفیت حضور بازیگرها بفرمایید که چطور تلاش کردید، چون موضوع همه‌جانبه بود و بحث رضایت بیمه‌گذار خیلی از بازیگران از اکوسیستم را دخیل می‌کند. وقتی موضوع توانگری مالی شرکت‌های بیمه است، شاید به شکل مستقیم همه را درگیر نکند، اما شبکه فروش را درگیر کند…
حمزه: ذینفعان و بازیگران در حجم وسیعی هستند. تلاش کردیم -نمی‌گوییم قطعا این اتفاق افتاده- در ابعاد مختلف از حضور استفاده کنیم. تلاش کردیم در مرحله به مرحله برگزاری همایش، در داوری مقالات و پنل‌ها از ارکان مختلف صنعت و دانشگاه در اعضای پنل باشند که اگر قرار باشد تحلیلی انجام شود همه‌جانبه باشد.
*ارزیابان خسارت را خیلی پُررنگ ندیدم…
حمزه: ولی جزو دعوتی‌های همایش بودند.
*ولی پنل خاصی نداشتند؟
حمزه: هشت پنل داشتیم. چون قرار است در همایش ابعاد مختلف بررسی شود و از حضور مقامات برای مطرح شدن دغدغه‌های صنعت استفاده شود، سال‌های قبل همایش دو روز برگزار می‌شد و سعی می‌کردیم یک روز به حضور مقامات اختصاص داده شود و یک روز بحث‌های دیگر. اما امسال مهرماه استارت کار همایش زده شد و چون زمانبندی‌مان محدود بود، باعث شد کل برنامه‌ها را در یک روز داشته باشیم. اما توانستیم همه موارد را پوشش بدهیم و از حضور ارکان مختلف صنعت استفاده کنیم.
*موضوعاتی که به عنوان خبرنگار شنیده‌ام را می‌پرسم. مثلا از اکوسیستم بخش نوآوری و کسانی که خدمات زیرساختی ارائه می‌دهند، عنوان کردند که چطور می‌شود بحث رضایت مشتری باشد ولی از این حوزه پنلی نباشد؟
حمزه: 18 محور همایش داشتیم. چند محور به بحث استفاده از فناوری‌ها و نوآوری‌ها اختصاص داشت. اگر پنل علمی که مربوط به ارائه مقالات روی این بحث بود سعی کردیم از افراد استفاده کنیم. در نمایشگاه‌ها و غرفه‌های جانبی هم از حضورشان استفاده کردیم.
*دو سه تا از استارتاپ‌ها را دیدم، ولی حضور شرکت‌های زیرساختی را ندیدم، شاید حضورشان لازم بود.
حضارمقدم: باعث افتخار ما بود که روز بیمه شاهد حضور وزیر محترم اقتصاد بودیم. همچنین حضور رئیس‌جمهور با توجه به تخصصشان و تمرکز ویژه‌ای که بر بحث بیمه‌های درمان تکمیلی داشتند، و حضور وزیر محترم اقتصاد که بنیانگذار پژوهشکده نیز هستند، برای ما بسیار با اهمیت بود.
*13 سال حضور داشتند.
حضارمقدم: بله و فرمایشات هر دو بزرگوار مورد استقبال اعضای حاضر در سالن بود. در مورد شرکت‌های بیمه که اقای دکتر مخصوصا در بحث دوره سخت کرونا نقد کردند، باید گفت که اگر شرکت‌های بیمه و آسایش خاطر حداقلی مورد انتظار ما از شرکت‌های بیمه درجلوگیری از هزینه‌های کمرشکن درمان نبود، خیلی از خانوارها دچار مشکل می‌شدند. درست است که تعداد بیمه‌‌نامه‌هایی که با عنوان بیمه کرونا طراحی شد محدود بود اما اکثر هزینه‌های پاراکلینیکی، بستری، ویزیت و دارو بر دوش شرکت‌های بیمه بود که اگر نبود، برای خیلی از خانواده‌ها، آسیب‌های بیشتری را به همراه داشت.
*در مورد بحث اسپانسرینگ هم بفرمایید. ظاهرا نامه‌ای به شرکت‌های بیمه زده شد بود که کمک کنند.
حضار مقدم: 13 آذر روز صنعت بیمه برای همه فعالان حوزه بیمه است. دقیقا دو سال است که حمایت مالی شرکت‌های بیمه را داشتیم. سال گذشته خیلی محدود بود اما امسال خیلی بیشتر. درواقع خواستار مشارکت کل صنعت بیمه برای این برگزاری این روز خاص هستیم. این مشارکت هم صرفا مادی نیست؛ حمایت‌ها را در تولید محتوا، برگزاری پنل، کمیته‌های مختلف داشتیم و بخش مادی شاید کوچک‌ترین بخش مشارکتی بود که کل فعالان صنعت در کنار ما بودند. برای سال 1403 هم در شورای سیاست‌گذاری تصمیم‌گیری و مکاتبه انجام شد. بحث این بود که حمایت مالی شرکت‌ها را هم داشته باشیم حتی با توجه به تجارب دیگری که داشتند، گفتیم شاید بهتر باشد که سطح‌های مختلف اسپانسری تعریف کنیم. در مرحله اول مشارکت چند شرکت را داشتیم، اما بعد با طرح در شورای سیاست‌گذاری و تصمیم‌گیری بر مکاتبه مجدد با شرکت‌ها، حمایت مادی حداکثری صنعت صورت گرفت.
*آقای دکتر مایل هستم در مورد اسپانسری صحبت کنید. چقدر مهم است که رویدادها تجاری‌سازی شوند.
شکری خانقاه: یکی از ویژگی‌های میزگرد این است که صحبت‌ها ردوبدل شود. نمی‌خواهم بگویم بیمهها در زمینه‌های اجتماعی کاری نکرده‌اند، اما من متخصص ارتباطات هستم. معتقد هستم اگر شرکت‌ها نتوانند برنامه برندینگ و ارتباطی برای ارتباط با جامعه‌شان یا ارتباط‌سازی و مشروعیت‌بخشی به کارهایشان را به گوش عموم برسانند، کارشان ناکارآمد است. یعنی اگر جامعه نداند یک شرکت چه کار کرده، همایش مقبولیت و اعتبارش را از دست می‌دهد. به طور کلی فلسفه وجود خبر و اطلاع‌رسانی این است که “دانستن حق همه است.” در مورد اسپانسرینگ -یاریگران، حامیان- هم باید بگویم که ما در هر جایی به یاریگر نیاز داریم. اما آفتی در بحث یاریگر وجود دارد که بازاری کردن و تجاری کردن یک رویداد است، که این اتفاق خطرناک است. اسپانسر خیلی خوب است، شرکت‌هایی که در حوزه امنیت، آسایش و آرامش خاطر کار می‌کنند، عالی است.
*به قول خانم حمزه کار خود شرکت‌های بیمه است.
شکری خانقاه: بله. این نوع مشارکت عالی است، اما اینکه شرکت‌های بی‌ربط حمایت کنند، دلیلی ندارد. به خیلی از شرکت‌ها گفتم از اینهمه مناسبت‌ها حمایت می‌کنید نظرسنجی کنید که برندینگ شما چقدر رشد کرده است. مثلاً اسپانسرینگ فلان بانک چقدر در افزایش سپرده‌گذاری موثر بوده است؛ می‌توان گفت تقریبا هیچ. اسپانسرینگ باید معنادار باشد. در سازمانی که هستم چند جا سمینار برگزار کردیم گفتند ما می‌خواهیم اسپانسر شویم، گفتم شما شایسته نیستید که عنوانتان کنار ما بیاید. حتی برند و لوگویتان حق ندارد کنار لوگوی ما بیاید.
*یعنی ممکن است آن لوگو اسم همایش را تضعیف کند.
شکری خانقاه: دقیقا، بسیاری از حامیان باعث صدمه زدن به برند شما خواهند شد. چون به دنبال منافع خود هستند. برندهایی هستند که می‌خواهند دیده شوند، ولی باعث می‌شوند تو نادیده شوی! حتی ممکن است شرکت یا همایش شما متهم به درآمدزایی شود. خیلی از همایش‌ها متهم به لوح‌فروشی هستند. میگویند پول بده، لوح بدهیم. از هیچ کریدور و شاخصی هم رد نشده‌اند، ولی چون پول داده‌اند، لوح می‌گیرند. اینها خطرناک هستند. چون شعور اجتماعی جامعه اشتباه نمی‌کند. جامعه در مورد شما قضاوت خواهد کرد. اینکه هر کسی را در کنار همایش و برندتان بگذارید که اعتبار لازم را نداشته باشد، فقط آمده خودش را بزرگ کند.
*اگر بزرگ باشد چطور؟ مثلاً صنعت نفت، گاز و پتروشیمی به خاطر اینکه می‌داند پوشش بیمه‌ای و ریسک مهم است، حامی همایش شود. البته تا به حال اتفاق نیفتاده، ولی خوب است که اتفاق بیفتد. این کار باعث می‌شود هم کسب‌وکار همایش درآمد بیشتر ایجاد کند و هم همایش بهتر برگزار شود.
شکری خانقاه: دو نوع حمایت داریم؛ فعال و منفعل. حمایت منفعل این است که لوگویش را در اختیار شما می‌گذارد و هزینه‌ای هم می‌گیرد. حمایت فعال این‌طور است که یک شرکت یا سازمان در بحث اطمینان خاطر و امنیت و ریزخطرات در راستای کمپینی که دارد از شما حمایت می‌کند. اگر شرکت حمایت فعال کند و بگوید من در راستای برنامه و کمپینم، در راستای ارتباطاتی که دارم از تمام همایش‌های این چنینی حمایت می‌کنم، خوب است. ولی شرکت‌های ما الان بیشتر منفعل هستند و لوگوفروشی یا لوگوخری می‌کنند. اسپانسر به این معنا است که می‌گوییم من لوگویت را می‌گذارم، دو متر جا هم به شما می‌دهم که اِستند و محصولاتتان را بگذارید. اما اگر غیر مرتبط باشد، مخاطب می‌بیند محصولات یا شرکت ربطی به شرکت بیمه یا رشته خاص ندارد، دو دو تا چهار تا می‌کند و رد می‌شود و اولین چیزی که فکر می‌کند این است که اینها دنبال درآمدزایی هستند. این کار خطراتی دارد. اگر بخواهیم به پدیده اجتماعی و اثربخشی برسیم، باید حواسمان خیلی جمع باشد. برخی ظرافت‌ها وجود دارد که باید خیلی توجه کنیم. مثلاً در سمینار کسی می‌خواسته لوگویش را بفروشد، پول زیادی هم داده و من نپذیرفتم که اسمش کنار لوگوی فلان سازمان بیاید. باید به ظرافت‌های اسپانسری خیلی توجه کنیم و حواسمان باشد که به خاطر درآمدزایی، آسیب نبینیم یا متهم نشویم. صادقانه می‌گویم که خیلی از سمینارها به قصد درآمدزایی برگزار می‌شوند و مردم متوجه می‌شوند. هر سمیناری باید درآمدش را داشته باشد ولی اینکه متهم شوید به اینکه فقط کار اقتصادی می‌کنید، از کارایی و اثربخشی که عنوان میزگرد امروز ما است، کم می‌کند و آسیب می‌بیند.
*خانم دکتر راهکارها و ابزارهای آنلاین در همایش بیمه و توسعه را خیلی کم دیدم. فکر می‌کنم برای سال آینده خوب است برخی راهکارها توسعه پیدا کند. مثلاً نرم‌افزارهایی که افراد روی گوشی نصب کنند که فلان پنل چه زمانی برگزار می‌شود، یا اگر می‌خواهند با کسی دیدار داشته باشند، میزهای گفتگویی باشد که زمان ملاقات را اعلام کنند، یا نظرسنجی‌ها به جای دستی برگزار شدن، به صورت آنلاین برگزار شود…
حمزه: قطعاً این موضوع را مد نظر قرار داده‌ایم. اطلاع از برنامه‌های همایش با اسکن از طریق گوشی موبایل امکان‌پذیر بود، اما متاسفانه گوشی‌ها همان ابتدا از افراد گرفته شد.
* از روش‌های جدید استفاده کنید، بهتر است.
حمزه: بله، باعث جذابیت و تنوع‌بخشی به همایش‌ها می‌شود. پنل خوبی بود و توانستیم نکات خیلی خوبی را در این زمینه دریافت کنیم که بتوانیم برای همایش سال آینده استفاده کنیم. همایش بیمه و توسعه، متعلق به صنعت بیمه است و سوا از این پنل و رویدادی که امروز برگزار شد، از نقطه نظرات افراد استقبال میکنیم. مخصوصا اینکه از همین ابتدا بدانیم چه محورهایی را می‌توانیم برای همایش سال آینده در نظر بگیریم. در فرم‌های نظرسنجی نیز تلاش کردیم پیشنهادات را در خصوص موضوع سال آینده دریافت کنیم و ببینیم که “دغدغه صنعت بیمه چیست؟”، که در همایش بیمه و توسعه سال آینده مورد بررسی قرار دهیم. هر پیشنهاد دیگری که باشد هم استقبال میکنیم.
* با توجه به همایش امسال، چه کاری را برای سال بعد تکرار نخواهید کرد؟ یا چه اقدامی هست که تصمیم دارید برای سال بعد توسعه دهید.
حمزه: برای پاسخ به این سؤال هنوز به زمان احتیاج داریم. چون باید فرم‌های نظرسنجی را تحلیل کنیم و ببینیم میزان رضایت یا نارضایتی از ابعاد مختلفی همایش برگزار شده به چه صورت بوده است. البته خیلی تاثیرگذار است که به ما ایده بدهند. هر سال هم این کار را انجام می‌دهیم مثلا اینکه حضور افراد در همایش، صبح‌ها نسبت به بعدازظهر پررنگ‌تر است.یکی از مهمترین دغدغه‌های ما این است که ببینیم استقبال از آن برنامه‌ها به چه صورت بوده است.
*همه فاکتورها را نظرسنجی می‌کنید؟ مثلا حضور مقامات سیاسی؟
حمزه: بله. حتی فراخوان‌ها را هم برای نظرسنجی گذاشتیم که ببینیم آیا در نحوه برگزاری رضایت وجود دارد یا خیر. نظرات را که دریافت کنیم قطعاً می‌توانیم تصمیمات بهتری بگیریم. پاسخ شما را منوط می‌کنم به اینکه ببینیم واکنش افراد و فعالانی که شرکت کردند نسبت به برنامه‌های ما چه بوده و کدام برنامه نیاز به بهبود یا حذف دارد و از کدام برنامه رضایت داشته‌اند.
*خانم حضارمقدم ضمن جمع‌بندی صحبت‌هایتان بفرمایید که برای سال آینده چه برنامه‌ای دارید. از چه ابزارهای نوینی برای کارهای جانبی استفاده خواهید کرد که غرفه‌ها تنوع و جذابیت بیشتری برای مخاطب داشته باشد.
حضار مقدم: جا دارد از تمامی فعالان صنعت بیمه تشکر کنم که از لحاظ مادی یا معنوی ما را در اجرای همایش همراهی کردند. از شما هم ممنونم که با دقت نظر و حوصله این پنل را برنامه‌ریزی کردید که به ما کمک می‌کند تا رویدادهای بعدی را بهتر برگزار کنیم. بنده دبیر اجرایی همایش بودم. موضوعی به ذهنم نمی‌رسد که سال آینده تکرار نکنم، مگر اینکه نظرات حاصل از نظرسنجی صنعت و فیدبک‌هایی که از چنین نشست‌هایی می‌گیریم ما را نسبت به موضوعات اجرایی هوشیارتر کند. در مورد نمایشگاه جانبی که به درستی موضوع بحث بود، هرچند تا الان هم تمرکز بر این موضوع بوده است، اما سعی میکنیم تلاشمان بیشتر شود. همچنین در مورد تخصیص غرفه‌های هدفمند، برنامه‌های مشخصی داشته باشیم و دقت نظر در مورد طراحی و ارائه محصولات و خدمات نیز داشته باشیم.
* آقای شکری خانقاه، خیلی مایلم به بحث استفاده از فناوری‌ها و ضرورت آن در برگزاری بهتر همایش‌ها اشاره کنید که برای مخاطب تسهیل در ارتباط‌گیری ایجاد می‌کند.
شکری‌خانقاه: استفاده از فناوری انتخاب نیست، اجتناب‌ناپذیر است. اگر بخواهیم سبک و سیاق همایش‌ها به سبک ۱۰ سال گذشته باشد، یعنی در ۱۰ سال گذشته توقف کرده‌ایم. سه سال گذشته همایشی از تلویزیون اینترنتی برگزار کردم. در سالن من ۴۰۰ نفر حضور داشتند ولی ۱۵ هزار نفر برنامه را تماشا می‌کردند. این آمار را بازخوردهای سامانه اطلاع داده است. در پایین‌ترین مرحله ۷۴۰۰ نفر در حال تماشای برنامه بودند. لینک را در گروه‌ها که منتشر کرده بودم متوجه شدم بازخورد خارجی هم داشته است. این کار یعنی همایش را محدود به 400-500 نفر حضار نکردید و تمام اعضای بیمه که در دفتر کارشان در حال کار کردن هستند نیز می‌توانند در جریان سمینار شما قرار بگیرند. یعنی می‌توانیم از فناوری اینترنتی برای فراگیری بهتر همایش استفاده کنیم.
* البته امکانش بود که از طریق آپارات پخش شود…
شکری خانقاه: آپارات و شبکه‌های اینترنتی بحث دیگری است. تلویزیون اینترنتی یک تسهیل‌گری کاملاً ساده، آماده و روان است که از دو ماه قبل برنامه‌ریزی شده و در موبایل‌ها آمده بود و از طریق ثانیه‌شمار هر روز اعلام می‌شد که چه زمانی پخش خواهد شد. مثل یک تلویزیون هوشمند بود. همین آپارات به دلیل مشکلات اینترنت مدام قطع و وصل می‌شود. فناوری با اپلیکیشن‌ها متفاوت است. از طریق اینستاگرام و اپلیکیشن‌های پیام رسان داخلی نیز می‌توانید برنامه زنده پخش کنید. این بهره‌گیری از فضای مجازی است. اما اینکه سمینار را به فناوری‌های سمیناری و نمایشگاهی مجهز کنید، کاملا متفاوت است. البته این کار هم دستاورد دوران کرونا بود که همه چیز به سمت و سوی دیجیتالی‌شدن رفت. به عنوان جمع‌بندی، از صحبت‌های دوستان استفاده کردم. توصیه‌ام این است که سمینار را به انتخاب عنوان توسط چند نفر منوط نکنید. از طریق کسانی که درگیر هستند عنوان را بپرسید، چون همایش باید راهگشا و مسئله‌محور باشد. اگر در اختتامیه یک پاراگراف اعلام نکرده باشید یا اعلام کرده باشید و به دغدغه اجتماعی تبدیل نشده باشد، کیفیت سمینار زیر سؤال خواهد رفت، حتی اگر بهترین روش را در سمینار اجرا کرده باشید. من این را به عنوان نقد نمی‌گویم، بلکه در مورد تمام سمینارها عرض می‌کنم. اگر به نتیجه‌محور بودن متهم نشوم، هر سمیناری باید خروجی برای جامعه داشته باشد. یعنی جامعه بداند این همه هزینه شد، رئیس‌جمهور و فلان وزیر آمدند و اگر به پدیده اجتماعی تبدیل شده، بدانید که بالای سر این سمینار یک علامت سؤال بزرگ است که آیا توانسته دغدغه را کشف و حل کند؟ در سمینارهای متعددی شرکت کرده و جزو هیئت سیاست‌گذاری بوده‌ام و این دغدغه‌ها را مطرح کرده‌ام. در بحث برنامه‌ریزی استراتژی می‌گوییم، تدوین، اجرا و ارزیابی استراتژی، اما در اجرا همه درگیر قسمت وسط می‌شوند. ارزیابی معمولا مغفول می‌ماند اما در اجرا به شدت همه درگیر می‌شوند. از این جهت باید بر بحث خروجی کار تمرکز شود.
*با توجه به صحبتتان، برای صنعت بیمه سوژه سال آینده را پیشنهاد بدهید.
شکری خانقاه: چگونه می‌توانیم کاری کنیم که هر کسی اسم یک برند بیمه را شنید، به جای خطر، مشکلات بیمارستانی و خسارت و مالیات، اطمینان به ذهنش بیاید. چطور می‌توانیم برند اطمینان‌آفرینی و تضمین‌آفرینی را در ذهن جامعه تقویت کنیم؟ چون بیمهها مدام تبلیغ می‌کنند که اگر ماشینت را بیمه نکنی بیچاره می‌شوی، اگر بیمه عمر نکنی آینده بچه‌ات در خطر است. جاذبه ترس در بیمهها پرکاربردترین عنصر است! ولی بیمهها باید یاد بگیرند ته قضیه را به امید و خاطره و آرامش گره بزنند، نه به عنصر ریسک و خطر. یعنی کلمه بیمه که بیاید من احساس آرامش و اطمینان خاطر کنم.
* در واقع چطور صنعت بیمه می‌تواند به یک برند امیدآفرین و اطمینان‌آفرین تبدیل شود.
شکری خانقاه: بله. البته فی‌البداهه به ذهنم رسید. اما می‌تواند موثر باشد…